Van Amsterdam naar Santiago de Compostela

 

6 juni León – Astorga 65 km

Met zon en weinig wind rijd ik over het laatste stuk van de Meseta. Onderweg vind ik eerst een biljet van € 20,- en daarna een nog koude fles limonade. De dag begint goed!

De route loopt over een lang en hobbelig grindpad waarvan ik een stuk loop omdat ik nog altijd niet gerust ben over mijn nieuwe achterwiel. Ik heb geen zin in nog een keer fietspech. Bij een geasfalteerd zijweggetje, dat niet op mijn kaart staat, sla ik af. Ik zie wel waar ik uitkom, dit gehobbel bezorgt me veel te veel zenuwen. Via een boerenerf en aanwijzingen van een passerende automobilist kom ik uiteindelijk op de oude, vrijwel verlaten snelweg naar Hospital de Orbigo. Ik heb een km of 8 omgereden, maar geen schade opgelopen. En omdat ik omgereden ben ontmoet ik twee Spanjaarden die de camino op hun paarden doen en twee mannen, waarvan er een in soort toreadorkostuum loopt, met een witte pony waaraan een paar tassen met bagage hangen. Hij blijkt inderdaad in de arena actief geweest te zijn en loopt de camino uit dankbaarheid nooit gewond te zijn in een ‘gevecht’. Het pak zit hem wel wat strak want zo te zien is het al wat jaartjes geleden sinds hij zijn laatste stier heeft neergelegd.

In Hospital de Orbigo rijd ik over de oude Romeinse brug met 18 bogen en vervolgens over een ontzettend hoge brug, daar kan wel een staande hijskraan onderdoor, over de snelweg naar een dorpje dat Veguellina heet maar me sterk doet denken aan Schellinkhout bij Hoorn. Daarna volgt een vlak landelijk weggetje tot dicht bij Astorga.

Ook in Astorga heb ik van tevoren een kamer gereserveerd. Na het afladen van de bagage merk ik dat mijn stuur niet soepel meer draait en in het midden blijft hangen. Ik ben dus toch niet zonder schade over het grindpad gekomen. Dat wordt dus wéér naar een fietsenmaker.

Na douchen en siësta ga ik naar de fietsenmaker, maar die heeft de spullen niet om er iets aan te doen. In Ponferrada, de volgende grote plaats, kan het beslist wel gerepareerd worden. Het vervelende is alleen dat tussen hier en Ponferrada een berg van 1500 mtr hoog ligt met een steile en 12 km lange afdaling. Mij lijkt dat je daar een goed stuur voor nodig hebt. De fietsenmaker verzekert me echter dat het niet erger kan worden, dat het stuur op geen enkele manier kan blokkeren en dat ik gemakkelijk Ponferrada kan halen. Hij geeft me het adres van zijn collega in Ponferrada mee. Enigszins gerustgesteld rijd ik terug. Maar, bedenk ik, ik heb er niets van gemerkt toen de bagage nog op de fiets zat, wellicht valt het morgen wel mee.

Ik ga de stad in om ook hier een bouwwerk van Gaudi te bekijken: het voormalig bisschoppelijk paleis, nu camino museum. Op een bordje staat dat het tot 9 uur open is, dus eerst kan ik nog de kathedraal bekijken en wat eten op het centrale plein. De kathedraal is een romaans-gotische mengeling maar kan me toch niet zo bekoren als de kathedraal van León gisteren. Ik ben er ook niet zo met mijn gedachten bij door deze nieuwe fietspech. Bij een Italiaan eet ik heerlijke pizza en omdat ik Italiaans spreek komt hij gezellig aan mijn tafel zitten, neemt een volle fles wijn mee en vergeet zijn andere klanten. Die zijn voor zijn hulpje. Ik krijg uitleg over alle gebouwen aan het plein, over hoe Spanjaarden met Italianen omgaan en hoe graag hij eigenlijk terug zou willen. Kortom, het eten duurt wat langer dan mijn plan is en ik haast me snel naar het camino museum. Als ik naar binnen wil, blijkt het dicht te gaan. Het is echter nog lang geen negen uur en zo groot is het gebouw nu ook weer niet. De dienstdoende suppoost legt me uit dat er geen enkele bezoeker meer is en dat hij daarom de deur dicht doet. Er komt nog een Engelse vrouw die ook naar binnen wil, maar het helpt niet, hij gaat dicht.

Soms is het toch wel even wennen met die Spanjaarden.