Van Amsterdam naar Santiago de Compostela

 

10 juni Portomarin – Arzua 57 km

Ik begin vandaag aan de laatste 100 km met een volgens mijn boekje 12 km lange klim. Uiteindelijk valt het nogal mee want in zo’n lange klim zitten vaak ook wat meer vlakke stukken.

Vlak voor Ligonde staan een oude steeneik en een verweerd kruis. Echt weer zo’n plek waar de tijd geen vat op heeft gekregen, je ziet de sloffende middeleeuwse pelgrims voorbij komen en water uit de bron drinken. De voet van het kruis laat de instrumenten zien die werden gebruikt om Jezus van het kruis te halen: een ladder, een nijptang en een hamer. Op het kruis is een afbeelding van Maria met haar dode zoon aangebracht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daarna rijd ik door naar het drukke Melide waar ik weer eens de weg kwijt raak en daardoor op de hoofdweg moet blijven. Op zondagochtend is die weg echter zeer stil, dus ik doe geen moeite om de juiste weg te vinden. En daarom kom ik door Boente, waar een heel mooi oud kerkje staat met een ook al weer bekend polychroom houten beeld van Jacobus. Vóór in de kerk krijg ik een stempel en een foto van het beeld. Ik zit er net binnen als de klokken beginnen te luiden en er een stoet opgedofte mensen, gevolgd door een bruidspaar binnen komt. Dat lijkt me wel leuk, een Spaanse plattelandsbruiloft. Maar alle vreemdelingen worden verzocht de kerk te verlaten. Ze blijkt afgehuurd.

Ik rijd door naar Arzua voor mijn laatste halteplaats. In het hostal is er een kamer voor €30,- maar dat vind ik te duur. Ik vraag demonstratief naar de refugio en de prijs zakt meteen.

Als ik aan de overkant van de straat koffie zit te drinken, staan plotseling Ria en Gerrit voor mijn neus. Ik had verwacht dat ze al lang in Santiago zouden zijn, maar bij Cruz de Ferro was een van de twee kettingen van de tandem gebroken en dat had nogal wat oponthoud gegeven omdat ze verkeerde sluitschakels hadden meegekregen van hun fietsenmaker in Nederland.

Onderweg hebben ze gehoord over mensen met identieke problemen zoals ik die heb gehad. Ook daar waren er spaken uit het wiel getrokken bij hun Trek fietsen.
Het zou kunnen, maar ik denk eigenlijk dat ze mijn verhaal via vele monden weer terug gehoord hebben en dat onderweg enkelvoud in meervoud is veranderd. Zoveel Trek fietsen zijn er niet en het zou wel erg toevallig zijn als er net in deze periode meerdere van dat type op de route zijn en dan ook nog dezelfde, niet zo vaak voorkomende schade hebben.                                           Op die manier ontstaan legenden. De legende van de Trek fiets. Klinkt wel leuk.