Van Amsterdam naar Santiago de Compostela

 

16 mei Chartres – St. Jean Froimentel 80 km

Paul rijdt liever alleen, maar Ben wil zich graag bij mij aansluiten. Eigenlijk liever niet, maar ik kan weer eens geen nee zeggen. Het gevolg is wel dat we pas na tien uur vertrekken. Voor het eerst geen tegenwind maar van opzij. Aanvankelijk schijnt de zon, maar later gaat het toch weer regenen. Het weerbericht was weer eens fout. Om 11 uur rijden we de man uit Geuzenveld achterop, twintig km onder Chartres. In dit tempo zal hij bijtijds moeten stoppen als hij niet over de 50 km wil komen. De spraakwaterval start onmiddellijk, maar na tien minuten gaan we door.

 

 

 

 

 

Loir bij Bonneval                                                         Bonneval, Notre Dame

In Bonneval drinken we koffie en proberen in de kerk een stempel te krijgen, maar dat lukt niet. Geen mens aanwezig.
Daarna volgt een rustige rit langs glooiende velden, heerlijk om te rijden. Tussendoor twee steviger 7% klimmen, maar ze vallen nogal mee. Vorig jaar moest ik er bij deze twee hellingen af, nu niet. Het langdurig tegen de stormen in fietsen werpt zijn vruchten af.

 

In Châteaudun bekijken we het kasteel waar Jean Dunois resideerde. Hij was in de 15^e eeuw samen met Jeanne d’Arc een van de aanvoerders van het Franse leger dat tegen de Engelsen vocht.

In Cloyes sur le Loir bezoek ik de Chapelle Notre Dame d'Yron waar in 1212 de kinderkruistocht met ruim 20.000 deelnemers onder leiding van een herder uit Cloyes, vertrok naar het Heilig Land. Geen van hen zou er aankomen. Er zijn een aantal mooie fresco's bewaard gebleven.

Châteaudun                                                                                  Chapelle Notre Dame d'Yron

In het iets verder gelegen St.Jean Froimentel zoeken we langdurig naar de camping, die er volgens verschillende Fransen wel, niet, deze kant op, de andere kant op, over de rivier, aan deze kant van de rivier, zou moeten zijn. Uiteindelijk vinden we de camping op een plaats die door geen van de hulpvaardige Fransen genoemd of aangewezen is.

Keer op keer verbaas ik me over de uiterst geringe kennis van bewoners van hun directe omgeving. Als ik ze laat meekijken op mijn kaart, gaat het meestal helemáál mis. Vrijwel niemand is in staat om aan te wijzen waar we zijn en al helemaal niet waar we heen moeten. Vanaf de Belgisch – Nederlandse grens tot aan Santiago is dat overal het geval. Mensen zijn overal en altijd bereid te helpen; ik heb alleen maar vriendelijkheid ontmoet onderweg. Auto’s stoppen om je te helpen, zonodig midden op een kruispunt waardoor anderen moeten wachten en er is niemand die dan driftig op een toeter begint te drukken. Maar kaartlezen of de weg wijzen, dat lukt gewoon niet.

De enige reden die ik kan bedenken is dat niemand nog loopt of fietst maar met de auto zo vlug mogelijk de snelweg opgaat. De kennis over het slingerweggetje naar het volgende dorp verdwijnt dan gauw.